Moja droga,inna droga

A tak ma smutno to wczoraj był pogrzeb mojej sąsiadki[20lat],wyszła wieczorem w piątek spotkać się ze znajomymi w lokalu.Potem wracali ,chyba chciała zdążyć przed samochodem,ale nie zdążyła przebiec.Nie mogła wiedzieć że gościu jechał 120 w zabudowanym.prawie ją rozpołowił.Koszmar dla rodziny ogromny z moją córką chodziły do gimnazjum,,,,,takie życie,,,To tak na smutno było,naprawdę trzeba zawsze być gotowym   

 Bardzo smutne to co napisałeś.20 lat życie dopiero było przed nią.Za taki czyn kierowcy powinni "wędrować" do więzienia i to na długie lata.Prawo jazdy powinni odbierać do końca życia.Choć nic jej już to nie pomoże,ale może następny "morderca" by się zastanowił.Sory że tak ostro ale ja widzę co się dzieje na drogach.Dla mnie nie ma pobłażania dla takich.Smutne.

Miałem dziś napisać jeszcze ciąg dalszy i odpowiedzieć sobie na pewne pytania,ale dam sobie na dziś już spokój.Wiadomość od Piotra bardzo mną "potrzepała".Z 2 lata temu widziałem podobny wypadek,tu niedaleko mnie.To była rowerzystka,też młodziutka dziewczyna-pijany kierowca,śmierć.nie można było jej rozpoznać-dziś wiem kto to był,znałem ją.Nie chcę do tego już wracać.Smutno mi.Dobranoc.  

Dzisiaj na spotkaniu w Stowarzyszeniu , zgodnie uznaliśmy , że na drodze do trzeźwienia musi być PRACA, Przy pomocy niej można realizować się w pełni, nie koniecznie piszę tu o pieniądzach. Z wyjątkiem tym że na te łazienki muszę zarobić, by nie zawieść naszego kolegi z nad Wisły.

A ja od środy jestem jakoś rzchwiana emocjonalnie zaczeło się od kłutni z mamą odłuższego czasu słucham jej narzekań w pewnym stopniu ją bardzo rozumie,jest zmęczona a wręcz bym stwierdziła że przemęczona,opieka nad moimi dzieciaczkami,od sistry córa szwagier przychodzący pod wpływem alkocholu to się wszystko kumuluje,,i tak słucham ją w czym mogę to jej doradze czy tam jej coś pomogę,ale wśrode dokońca niewiem coś we mnie pękło poprostu nie umiałam utrzymac swoich emocji na wodzy to że się chwyciłam z mama i obie pojechaliośmy po bandzi,nie umiałam się uspokoić sdo tego stopnia ze omały włos nie zapiłam,jak troszku się otrzepałam to zadzwoniłam do mojego Przyjaciela,troszku się uspokoiłam i poszłam na grupe Al-ON,i te spotkanie uratowało mi dupsko,wyrzuciłam to co mnie boli uspokoiłam się,jak tylko będe mogła to tam będe chodziła,jak tam weszłam pełna złych emocji tak,z tamtąd wyszłam uspokojona wyciszona,przedewszyskim czułam się tam bardzo dobrze,myśle że dzięki nim dojde do ładu z sobą,jest mi cholernie wstyd że dopuściłam do tego niekontrowalnego wybuchu,w piątek byłam na terapi i opowiedziałam jej o tym zdarzeniu,to stwierdziła że do póki mama się opiekuje moimi dziećmi to ma prawo do w trącania się do mojego życia,i że musze zagryść zęby,niestety z tym się nie zgodze,wiecie co po tych dwóch sytuacjiach poczółam się tak jagbym nadal żyła z swoim mężem który mnie gnoił a ja stałam i pozwalałam na to,nie raz chciałam porozmawiać z mamą na pewne rzeczy,ale jak już byłam bllisko i miałam sposobność do tego to nie pogłam wydusić żadnego zdania co miałam jej powiedzieć,tak jagby brał mnie paralioż strach.Pozdrawiam Was cieplutko

Małgosi ważne że potrafiłaś zaradzić w tak trudnej sytuacji i wiedziałaś gdzie skierować kroki. Widzę że szybko się reflektujesz i nie brniesz dalej w spór z mamą. Małgosiu to Twoja mama i mimo wszystko wspiera Cie. Jest przemęczona i z tond takie nieporozumienia. Jesteś Wielka. w TRUDNEJ SYTUACJI OBRONIŁAŚ SWOJĄ ABSTYNENCJĘ!!!

"Nasza" Małgoś się nie pochwaliła że ma już komputer i tylko musi sobie załatwić internet to będzie pisać już na naszym forum częściej.Małgosiu dobrze że dzwonisz jak Cię coś "targa" zawsze to lepiej jak z siebie upuścisz troszkę "Pary",i wiesz że zawsze możesz na mnie liczyć i na moją Perełkę/i nie tylko-tak mi się zdaje/.Pamiętaj że początki trzeźwego życia to nie buła z masłem,i nikt Ci nie obieca że z dnia na dzień będzie dobrze.Malutkimi kroczkami,do przodu i nie wszystko staraj się załatwić w jeden dzień.Jeszcze raz Ci powiem że trzeba tą "urazę" wyrzucić z siebie ,ale tylko na spokojnie i z rozwagą.Nie spiesz się pośpiech bywa złym doradcą,i bez nerwów,a przede wszystkim bez strachu i napiszę jeszcze raz na spokojnie.Trzeba się do takiej rozmowy przygotować i uprzedzić drugą "stronę" o chęci porozmawiania.Myślę że dacie rady sobie wszystko wyjaśnić.I powiem Ci tyle że ja z przeszłością też musiałem się rozliczyć-jak długo to trwało to wiesz o tym.Dziś jest mi dużo lżej i nie mam już do nikogo pretensji,nie mam i nie "chowam" dziś do nikogo uraz.Powodzenia i zawsze wiesz gdzie możesz nas szukać.A o piciu to Ty nawet nie myśl i nie pisz,było by to najgorsze co mogłabyś zrobić.To nie rozwiąże Twoich problemów a tylko je pogłębi,a straty będą jeszcze większe.Pamiętaj masz we mnie i mojej żonie przyjaciela wykorzystaj to,i nie spieprz.Pozdrawiam.   

Ty top umiesz mnie wyprostować do pionu dzię ki Ci za to,już wystarczajaco spieprzyłam sobie rzycie,nie mam zamiaru robić tego poraz drugi,muszę poprostu zdwoić wysiłek w tą prace nad sobą

Małgosiu dobrze że tylko na pragnieniu się skończyło!!!!.Nerwy ,kłótnie to złe objawya człowiek pod ich wpływem może sięgnąć wiesz po co ?Sam to niestety przerobiłem,i cieszę się że u ciebie dobrze się to skończyło

Nie trzeba zdwajać wysiłku,wystarczy co dzień maleńki kroczek do przodu:"Wygranie życia to jak wygranie wieloboju,dlatego końcowe zwycięstwo to suma codziennych maleńkich sukcesów i zwycięstw". Pamiętaj o tym.Pozdrawiam.  

Ja i mój czas.
Wygrać życie może tylko ten, kto potrafi zająć dojrzałą postawę wobec czasu.Niestety niektórzy ludzie są więźniami przeszłości.Tracą cenny czas na wspomnieniach minionych chwil szczęścia,lub rozpamiętywaniem ran z przeszłości,lub na lękach które może przynieść jutrzejszy dzień.w obu przypadkach tracimy teraźniejszość,czyli ten jedyny czas,który mamy do dyspozycji.Z przeszłości mogę jedynie wyciągnąć wnioski przydatne w mojej obecnej sytuacji.Przyszłość wskazuje mi cel moich aktualnych dążeń,wyrzeczeń czy wysiłków.Ale gra o życie toczy się w teraźniejszości,czyli tu i teraz i dlatego więźniowie przyszłości lub przeszłości nie mogą wygrać życia.
Ot tak sobie na dobranoc.  

Laku w dużej części identyfikuję się z tym tekstem, a TY.?

Oczywiście że tak.Może jak ktoś mnie czytał od początku,to sobie pomyślał po co ten facet żyje przeszłością?.No widzisz brachu,ja starałem się wciągnąć tu na forum ludków do dyskusji na temat "Alkohol jest bowiem tylko symptomem naszej choroby".Jak sobie z tym poradziłem ja.Tak naprawdę to przeszłością już nie żyję,chciałem dać tu innym do zrozumienia,skąd się wzięła moja choroba jak sobie z nią radzę.Co mi pomogło ze dziś żyję inaczej,na pewno lepiej,odważniej,spokojniej.To że się polubiłem,i polubiłem czy nawet pokochałem innych ludzi.Opisując moje życie tamto,chciałem podkreślić że nie wolno mi było oceniać innych /mamę,tatę,babkę/.Nie wiedziałem i nie starałem się na początku dowiedzieć dlaczego nikt mi nie mówił że mnie kocha,że nikt mnie z nich nigdy nie przytulił.Starałem się to jakoś tu na forum przekazać,nie za bardzo mi się to udało.No cóż poetą nie jestem a pisanie też nie za bardzo mi wychodziło/wychodzi/.Tak dziś staram się żyć dniem dzisiejszym,nie wybiegam za bardzo w przyszłość.Mam swoje marzenia,wiele ukrytych,ale są to dziś marzenia realne.A przeszłość no cóż pamiętam o niej lecz absolutnie nią nie żyję.  

Ile Laku mądrości w tym wpisie!

Nie można nie pamiętać o przeszłości bo to jest nierealne.Ja chociaż nie zwracam już na to specjalnej uwagi ale widzę ją codziennie np.rano gdy jadę do pracy dawni kompani od kielicha patrzą w moją stronę ,czasem podniosą rękę ,czasem jadę do roboty i mijam miejsce lub dom w którym tęgo balowałem,tak jest i będzie pewnie jeszcze długo.Nic jednak nie mogę poradzić ,o przeszłości pamiętam ale żyję dniem dziśiejszym,mam też jakieś plany na przyszłość ale nie jakieś dalekie ot takie normalne.A najważniejsze jest teraz aby każdy dzień przeżyć w trzeżwości i to dla mnie jest sprawa najważniejsza bo wiem że jak będę trzeżwy to problemy kiedyś bardzo duże w trzeżwym życiu stają się do rozwiązania.Napięci stresy itp.sa też dziś tylko ja dziś nie sięgam po alkohol żeby zapomnieć lecz staram się jakoś je rozwiązać.Nie zawsze jednak wszystko udaje mi się tak poukładać żeby wszyscy byli zadowoleni lecz sięgając po piwo lub wino też tych spraw nie załatwie a na pewno jeszcze bardziej je zagmatwam,,wiem to na pewno bo przerabiałem to dziesiątki razy.Ale to już było i oby nie wróciło więcej!!!!  pogody ducha życzę

Nie tak dawno zawoziłem kolegę na odtrucie.Teraz jest na terapii stacjonarnej,Nie pił jakieś 11 lat.I zawsze mówił że on już nie chce nawet pamiętać o przeszłości i że wymazał ją ze swego życia.Tak masz rację Piotrze przeszłości nie można zapomnieć ani wymazać ze swej pamięci.Tak masz w zupełności rację,to jest nie realne.I dziś on też już wie że przeszłości nie można wymazać .To nie jest słowo pisane żeby je wymazać.A jeśli jeszcze z tej przeszłości się nie rozliczył to właśnie wróciła.Wróciła ze zdwojoną siłą.Na efekty nie musiał długo czekać.Nie załatwione sprawy,problemy z dziećmi byłą żoną,i cześć pieśni,zapił.Dlatego dla mnie było ważne rozliczenie się z tamtym czasem.Pewnie że jeszcze coś mi się nieraz przypomni,jeśli jest to realne to załatwiam to natychmiast,jeśli nie to oddaję to mojej sile wyższej.I nie zapominam że jestem chory na chorobę zwaną alkoholizm.I dziś wiem że muszę mieć kontakty z innymi ludźmi takimi jak ja.On o tym zapomniał,wymazał z pamięci-czyżby?....Dobranoc.

Dla mnie kontekst historyczny to chleb powszedni. Po prostu tak funkcjonuję. Nie da się żyć w oderwaniu od przeszłości. Jeśli mam punkt odniesienia , to mogę na podstawie aktualnej pozycji, wyznaczyć kierunek. W tym przypadku, cel mojego życia.

Nie będzie mnie do wieczora w niedziele.Sławek dostałeś pr wiadomość? odpisz.

Odpisałem. Laku jak Cię nie ma, to cisza jak makiem zasiał.  

Nie wiem,ale żadnej wiadomości na PM od Ciebie nie dostałem.Jutro zadzwonię do Ciebie jeśli nie masz nic przeciwko.Wróciłem dopiero dziś wieczorem,ale jak widzę nie wiele się tu na forum dzieje.No cóż.  

Laku jak radzicie sobie w Klubie ,, RODZINA". PRZYPOMNIJ MI DATĘ UROCZYSTEGO OTWARCIA!

Teraz już wiem że nie wolno wracać i żyć przeszłością to zabija od wewnątrz powoli ale skutecznie to akurat wiem z obdukcji,w tej kwestii odpuściłam sobie oddając to swojej Sile Większej,i jest mi z tym lżej,łatwiej i spokojniej,wierzę że uda mi się rozliczyć z moimi demonami które wciąż mi doskwierają bardzo na sercu.

Małgosiu. Pamiętam o przeszłości,ale przeszłość nie jest treścią mojego życia. Wyciągam wnioski i tyle. Ważne jest dzisiaj i przyszłość, którą w jakimś stopniu jestem wstanie zaplanować i dążyć do wyznaczonych celów. To jest rozwój!. Z przeszłością trzeba zrobić porządek. Jeśli ktoś sam nie potrafi tego dokonać to przy pomocy specjalisty na pewno się z ty upora czego życzę Ci bardzo!  

Były też w przeszłości piękne chwile o tych nie zapominajmy ,choć niektóre lekko zamglone ale przecież nie wszystkie,prawda???  

Pewnie że tak. Takie chwile trzeba odkurzyć z niebytu i powrócić choć by do starych dobrych zainteresowań, hobby, pasji. To nic innego jak odbudowanie siebie, np autorytetu, który został przez picie nadwyrężony, że się tak delikatnie wyrażę.