Jak pokonywać trudności.

Pokonywanie trudności to umiejętność powrotu na raz obraną ścieżkę, ścieżkę życia. Ja wracam na forum, które zaniedbałem i nie szukam tu słów usprawiedliwienia.

Na nie które rzeczy nie ma usprawiedliwiuenia,wiem to po swoich doświadczeniach

Święta , które wywierają na mnie ogromny wpływ, to właśnie te, listopadowe, Wszystkich Świętych. Po szaleńczym biegu i aktywności zawodowej i nie tylko, następuje czas wyhamowania, czas refleksji. Jest to dla mnie zbawienne. Zdaję sobie sprawę że pewne zasady złamałem, np. pr. HALT. ŻYCIE TRWANIE W NIM I JEGO PRZEMIJANIE, KRUCHOŚĆ I ULOTNOŚĆ. Cieszę się że stać mnie na autorefleksję . Może od jutra będzie inaczej, może starczy mi sił aby zmieniać siebie. Przeczytałem całe moje pisanie ze Stankiem w temacie ,,kim jestem". Wiele zdań, które tam napisałem wpisują się w te święta , które właśnie obchodzimy. Pytanie o sens życia, chyba najbardziej wpisuje się w Zaduszki. Jestem o tym przekonany.

Krystyna na ostatnich warsztatach wpisała się do kroniki tak.,, Śmiech to taka krzywa , co prostuje życie". Uśmiech rzadko gości na mojej buzi. Czasem tęsknię za mim.

A na mojej twarzy coraz częściej pojawia się uśmiech szczery i nie wymuszony ,taki prosty z serca.Pozdrawiam

Pokonywanie trudności, to nieustanna walka z własnymi słabościami. B.S.

Sielanka, nawet fajnie brzmi. Jakoś w tym roku nie gościła często w moim życiu. Widać pisane mi było zmagać się z różnymi problemami, kłopotami, trudnościami. W tym tygodniu podobnie. Od samego poniedziałku wszystko idzie nie tak. Pokonywanie trudności , to już moja specjalność. Jeden problem to pikuś, przy trzecim się rozgrzewam. Raz , po tygodniu sprawnej pracy przy koszeniu, nadszedł ,,dzień techniki" W odstępach ok. godzinowych trzy maszyny nie palą, samochód się zepsuł, a na dodatek nie przeszły mi przelewy i musiałem pożyczyć od siostry 6000, które na następny dzień oddałem, bo przelewy przeszły. Czasem nachodzi mnie taka chwila , że myślę po co mi to wszystko. Pomyślę , podumam, trochę się zdenerwuję, a później.... CO PÓŹNIEJ , NIC PÓŹNIEJ . Wszystko wraca do normy, sytuacja opanowana i tak do następnego razu. Jedno jest ważne w tym wszystkim , że daję radę. Jestem trzeźwy i godzę się z tym , co niesie ze sobą życie. Tak , trochę na smutno kończę rok, ale mam nadzieję na lepsze jutro, lepszy rok. Tu na forum Byliście zawsze ze mną. Takie mam odczucie. Dziękuję Wam za Wasze dzielenie się radościami i smutkami. Czasem było też wesoło. Piotr zawsze wprowadza atmosferę odprężenia. Uśmiech też jest potrzebny. Miałem dzisiaj ciężki dzień i pewnie w moim pisaniu mało optymizmu. Absolutnie nie chcę Was tym zarazić. A jednak Laku wiatr we włosach. Nie odniosłeś się do wcześniejszego wpisu. Nie poznałem Twojego zdania.

A jednak jeszcze dziś coś stuknę w klawiaturkę,córuś poszła spać i moja Ania też już drzemie sobie,więc ja jeszcze nie śpię bo to jeszcze nie mój czas.Od dość dawna sypiam nie więcej niż 5 godzin,i jakoś dziwnie mi to wystarcza,to fakt że zawsze jak zjem obiad to idę na 1 godzinkę i śpię.Od kiedy już nie pracuję to tak mi się poprzestawiało.Myślę że to też przez chorobę mojej mamy jak czuwałem po nocach,tak mi zostało,i trudno mi się przestawić.Piszesz Sławku o trudnościach które dziś potrafisz pokonywać-i wiesz z czego to wynika.Trzeźwiejemy facecik trzeźwiejemy,i dziękujmy za ten dar trzeźwości i mówmy o tym głośno bo warto.Oddajemy to co dostaliśmy,oddajemy to dziś mówiąc o tym drugiej osobie,i wiemy też że jesteśmy obserwowani,i widząc że my dajemy sobie już radę w życiu dajemy przykład że się da.A da się jeśli tylko tego chcemy,zapragniemy żyć inaczej,godniej.Dziś też możemy cieszyć się z tego że trzeźwiejemy,a nie tylko nie pijemy-ktoś mnie kiedyś spytał "a czym się to różni"przecież jak zwał tak zwał".Kiedyś też tak myślałem,i na szczęście "przebudziłem" się zobaczyłem że nie jestem "pępkiem" świata.Budząc się pewnego ranka zobaczyłem swą małżonkę,spała-i doszło do mnie że jest to istota którą pokochałam,która też ma swe uczucia,oczekiwania,której mogę jakoś w swym życiu pomóc,z którą chce iść przez resztę życia razem ręka w rękę,dla której warto pozbyć się pychy,przestać widzieć tylko koniec własnego nosa.I dziś idziemy przez to życie już razem,obok siebie.Oboje potrafimy pokonywać trudności,i powiem Wam szczerze że o wiele nam jest dziś lżej gdy robimy to w dwójkę wspierając się.Po co też piszę na tym forum,jak myślicie-tak Sławek pisze że byliśmy zawsze razem dzieląc się smutkami radościami,wspierając się czy nawet mając inne zdanie.Dziękuje nam za to.Fajnie.I ja też mogę napisać że się cieszę że to forum powstało,podpiszę się pod tym-dziękując.Dziękując że jesteście,że mogę uczestniczyć w Waszym życiu,choć nieraz tylko wirtualnie.Ostatnio spotkaliśmy się w realu w styczniu /ja/ więc prawie rok temu,to że nie byłem później że nie pojechałem w marcu,maju,wrześniu,listopadzie -żałuję,ale nie mam o to dziś do nikogo pretensji tylko do siebie.Nie wszystko mi w tym roku też wyszło jak bym chciał,nie opowiadam już mojemu Bogu o swych planach,bo znów się tylko uśmieje po pas,napiszę tylko tyle,warto kiedyś ileś lat temu pojechać do Lubaszowej,spotkać Was-posłuchać,jak dajecie sobie radę,jak dbacie o swą trzeźwość,Lubię słuchać każdego dziś tego co ma tydzień nie picia,i tego co ma wiele lat trzeźwienia-i takich właśnie ludzi spotykam miedzy innymi w Lubaszowej.Kończy się powoli ten rok,na posumowanie pewnie jeszcze przyjdzie czas,jedynie chciałbym by następny nie był gorszy od mijającego. Wiatr we włosach-no tak Sławek,pozwól przetrawię,zmarszczki,siły już nie te,a "powariować" by się jeszcze chciało,oj chciało.przetrawię i obiecuję rozwinąć temat-a może zaczniesz?? Będzie mi łatwiej.Pozdrawiam Was wszystkich,bez wyjątku.

Trudności...hmmm. Dziwny dla mnie był ten rok. Pełen wyzwań, wzlotów i upadków. Widocznie musiałem to mieć wpisane w życiorys by zobaczyć co znaczy pokora. Dziś wstaję bez kaca i nowy dzień, nowe wyzwania. Sypiam jak Laku po pięć godzin, ale pełen energii do pracy która mi daje zadowolenie chociaż jest czasami ciężko. Powoli życie rodzinne wraca do normy (żonka lepiej się czuje i wreszcie po 11-tu miesiącach znaleźli przyczynę choroby). Pozdrawiam wszystkich i życzę spokojnego dnia...bez dużych trudności.

A mnie się zrobiło dziś miło,ot tak sobie wchodzę na kompa,patrzę jest nowy wpis-dzisiejszy,i to taki optymistyczny-dzięki Jacku.Lżej na duszy jak się czyta zaraz z rana dobre wieści,i wystarczyło parę słów by poczuć siłę trzeźwienia,pozytywnego nastawienia.Pozdrowienia dla Małżonki,i oczywiście dla Ciebie,dobrego dna życzę,ja już go zaczynam czytając ranny wpis.

Koniec roku nie bardzo udany, sprawy finansowe kiepsko opłat wiele pracy jak na lekarstwoi jeszcze choróbstwo się czepiło oczy pieką z nosa kapie ale to Wy już znacie,Ciesze się że Laku i Sławek są we formie l tak dużo jest czytania w styczniu koniecznie musimy się spotkać i to już musi być pewne,,przy kominku ,,,,,Zyguś już czuje ten klimat,a TY .Jacku dobre wieści czytam jeśli jest przyczyna choroby to i znajdzie się sposób na wyleczenie ,,,na pewno !!!pozdrawiam ciepełko i obiecuje częściej pisać jeśli dorwe kompa bo ostatnio Kacperek lubi sobie pograć w różne gry i ja muszę mu pomagać i czasem sam się wciągam a teraz właśnie idziemy się kompać ,,zaglądnę póżniej,,do zaś

Piotr, jak pracujesz na własny rachunek to musisz się liczyć z okresowym zmniejszeniem ilości zamówień. Teraz święta, okres zimy nie sprzyja remontom. Podobnie jest u mnie. W październiku zarobiłem jeszcze całkiem spore pieniądze, a teraz opóźniająca się zima nie napawa mnie optymizmem. W pewnym sensie pogodziłem się z taką sytuacją. Tak podpowiada mi mądrość A-owska, z drugiej strony staram się znaleźć jakąś alternatywę. Odpuszczam. Czas świąt , to nie praca i interesy. Teraz dom, rodzina, ciepełko. Głodni nie będziemy i to już jest ważne. Wigilia , kościółek , drobne upominki pod choinką. U mnie drzwi otwarte. Zawsze cieszę się jak rodzinka się odwiedza. Z siostrą mieszkam w jednym mieście , a mija nieraz miesiąc i się nie widzimy, tylko dzwonimy. Święta wpisuję się w naszą tradycję i są lekarstwem na moją psychikę. Gdyby nie święta , niejeden z nas zabiegany , nie wiedział by gdzie jest granica, granica pogoni za dobrami materialnymi. Piszę o zbytku , a nie o tyraniu aby zaspokoić elementarne potrzeby rodziny. Ja cieszę się jak zostanie cokolwiek dla mnie. Dość narzekania, chociaż nie myślę aby mój wpis taki był.