Taka sobie ja

Witam,nie wiem już który raz
W powitalni nie udało mi się,nie wiem czemu.
Jestem Aga,alkoholiczka z przypadłościami,ale skupiona jestem generalnie na swojej chorobie alkoholowej.
Od czterech lat układam sobie życie od nowa,dosłownie od zera.
Jestem po terapii,mam na koncie dwa zapicia,w styczniu i listopadzie 2014,oba bardzo kontrolowane,po dwusetce-bo tyle chciałam,jak wtedy uparcie twierdziłam,i tak zrobiłam.
Drugie bardzo odbiło się na moich synach,i na mnie -mojej psychice.Po tym podjęłam decyzję o kolejnej terapii,teraz jestem na półmetku trzeciej pogłębionej.
I wiem,ze właśnie te terapie pomogły mi powstać z kolan,zobaczyć,zrozumieć.
Choć bardzo dużo wsparcia dostałam od ludzi,całkiem mi obcych,poznanych wirtualnie,później w realu.
Na dziś jestem spokojna,wewnętrznie,wiele spraw sobie poukładałam.
Z pokorą u mnie jest nie do końca,jak i z wiarą.
Wiem ,że coś czuwa nade mną,nie umiem tego nazwać.Czasem chodzę do Kościoła,rozmawiam z księdzem,z misjonarzami,jednak nadal nie umiem się przekonać do kogoś,kogo określa się  mianem Bóg.

Na dziś co mi zaprząta głowę,jest moja terapia.Przede mną temat maski.
Mam wykleić obraz siebie-takiej,jak myślę,że mnie postrzegają ludzie,i takiej jaką sama się czuję.
I tu mam dylemat,bo na dziś mi się wydaje (!) żę ludzie mnie postrzegają mnie taką jaką jestem.
Czyli oba obrazy się pokrywają.
Ale wiem,że gdzieś tak bardzo w środku są we mnie sprzeczności,którym nie pozwalam wyjść na zewnątrz.
Na dziś tak sobie poukładałam życie,że nie dopuszczam ,by coś zakłócało mój spokój.Wyznaczyłam granice,których pilnuję,mam cele do których dążę,jestem konsekwentna.
Myślę,że tak mnie widzą inni,tak też się czuję.
Ale czasem w środku przebija jakaś tęsknota,jakiś żal,jakaś potrzeba,której nie umiem zdefiniować.
Nie umiem,bo myślałam,że wiem,czego potrzebuję,ale kiedy próbowałam tego-nie zdawało egzaminu.
Czuję się silna,choć na przykład w tej chwili,silna wcale nie mam ochoty być.
Czuję się odważna,choć teraz właśnie teraz zwinęłabym się pod koc,i tam przeleżała,aż problemy znikną.
Czuję się pewna siebie,choć teraz ,dziś potrzebuję czyjegoś ramienia,które by mnie uspokoiło.
To minie,jutro będę taka jaką chcę,by mnie widzieli ludzie.
Tak,noszę maski.

Witaj.Maska,Maski-powiedz mi Agnieszko kto ich nie nosi.Nie wierzę że znajdziesz takiego człowieka-nie znajdziesz.Wiem po sobie, z autopsji że też przyjmuję "maski",wydawało by się przecież - chłop jak kawał chłopa/choć podstarzały/ a potrafi popłakać się,poużalać że przecież mogło by być jeszcze lepiej,nawet słowa drugiego człowieka kiedy ranią,niby jestem twardy,olewam to to jednak tylko tak gram,jednak środek krzyczy inaczej-k...a to boli,czemu ranisz!.Jednak uczę się to dziś wyrażać-zaczynam o tym mówić głośno,zaczynam mówić nie rań,to boli.Nie wyobrażam sobie dziś życia bez drugiego człowieka którego kocham,a powiem - i on też potrafi zranić,pewnie i ja też nieraz zranię,jednak dziś mówimy o tym,rozmawiamy,nie czekamy aż zacznie "uwierać" zacznie "gnić",bo już gdyby zaczęło śmierdzieć to znów robiłbym krok wstecz.Piszesz że nieraz masz chęć owinąć się w koc-przeczekać,przespać.Myślisz że tylko Ty tak masz,mam i ja takie chwile,i pewnie cała rzesza innych ludzi.Tylko wiem że to nic nie da-ucieczka od rzeczywistości to błąd,który niejednokrotnie popełniałem-dziś już tak nie chcę,boję się że konsekwencje prędzej czy później i tak mnie dopadną-wiem o tym i ja i Ty i Krzysztof i wielu innych.Jednak grać na własne życzenie fałszując to cofanie się do tyłu,a wiem że nie patrząc zarazem w tył wyląduję na plecach.I znów się podnosić,znów powstawać jak wszystko boli-ciężko,bardzo ciężko.Dla mnie Ty -pozwoliłaś uwierzyć że można być człowiekiem prawdziwym,i piszę to z pełną świadomością-nie uwierzyłem w Twoją "maskę" z początku Twego pisania na tamtym forum.Tak trzymaj Aga-jesteś wartościowym dobrym człowiekiem,więcej lepiej zamilczę."Maski"-a kto ich nie nosi???...........Pozdrawiam Cię
"Dziękuję że dałaś się poznać"

Tak naprawdę,to bedę miała problem z tym zadaniem.
Bo jedna część,ta ,w której mam opisać,jak uważam ,w jaki sposób jestem postrzegana,jest prosta.Bo wiem ,jakie mam wyobrażenie o sobie,dostaję też informacje od ludzi,jak mnie widzą.
Gorzej będzie ze stroną,gdzie ja sama mam siebie opisać,jaka jestem według siebie,i jakie są moje pragnienia,tak bardzo z środka siebie.Chwilami mi się wydaje że nie mam żadnych pragnień,byle nikt mi w drogę nie wchodził,niczego ode mnie nie żądał,wymagał.
A chwilami jak małe dziecko potrzebuję parasola,który mnie ochroni.
Bardzo dużo we mnie sprzeczności.
Z jednej strony chciałabym tego drugiego człowieka mieć blisko,a z drugiej ,sama myśl o tym,że miałabym z kimś mieszkać ,iść na kompromisy ,dzielić codzienność,mnie odrzuca.
Potrafię być matką,już to wiem,ale nie potrafię być partnerką.
Tak jak kocham bezgranicznie moje dzieci,nie umiem dać uczucia drugiemu człowiekowi,jakby były zamrożone.
I czasem się nawet zastanawiam,czy mam wogóle jakieś uczucia,te ciepłe.
Jedno co wiem na pewno,mam swoje zasady,nietykalne,i agresywnie potrafię ich bronić,nawet kosztem utraty znajomości.
I jak siebie,tak też traktuję innych,bez ulg,i dość zasadniczo.
I jak to zwykle na terapii mówią,a tak ogólnie ,to wszystko ze mną okej

Witaj Aga. Krzychu i Laku to pewniaki w pisaniu. Postaram się im dorównać. Równać w górę , do lepszych. W życiu postępuję podobnie i całkiem na tym dobrze wychodzę. Moje maski masz do dyspozycji w tysiącu wpisów jakie są tu na forum. Pięknie piszesz o swoim stanie ducha. Wiele elementów odnoszę do siebie. Pomimo tego , że trzeźwieję ponad dziesięć lat , to stale dostrzegam braki i zaniechania w pracy nad sobą. Jestem bez zapicia i to jest w jakiejś mierze sukces. Cała reszta , to konsekwencja trzeźwego stylu życia , jak promujemy w naszym Stowarzyszeniu. Rodzina , praca , działeczka i ludzie przyjaźni , trzeźwi to mój świat. Są też tacy , którzy zwracają się o pomoc , nie chcą już pić. Jesteśmy otwarci, i takiej pomocy udzielamy. Pomagamy sobie pisząc tutaj na forum. Twoje postrzeganie samej siebie jest takie spontaniczne i nie zakłamane. Chciałbym tak myśleć o sobie. Piszesz, że traktujesz siebie i innych bez ulg. Nie katuj się KOBIETO. Pozwól sobie na odrobinę luksusu i nie trać znajomych. Myślę , że jesteś romantyczką , tylko się przed tym bronisz.

Witaj Sławku w moim kąciku.
Temat szczerości-na terapii wtłaczano nam do głowy-uczciwość wobec siebie i innych.
Wyznaję zasadę, nie kłamię to nie muszę się zastanawiać,co mówiłam ostatnio.
Choć moje myślenie na temat mnie samej jest bardzo pokrętne.
Traktuję siebie bez ulg,bo kiedy dawałam sobie fory,nie umiałam się zatrzymać.Stąd te zapicia.Poluzowałam z jedną sprawą,później ,,inny drobiazg" i butelkę miałam w ustach.Bo chciałam,przyszykowałam się do tego solidnie.Nawet wmówiłam sobie,że dwusetka mi wystarczy,że tyle potrzebuję.Na tych dwusetkach się skończyło,bo miałam więcej szczęścia niż rozumu.A odchorowałam je solidnie.
Na dziś mam większą świadomość,widzę,kiedy ze mną zaczyna się dziać źle.Mam swoje koła ratunkowe,i nie waham się ich używać.
Co do romantyzmu,to niestety,nie trafiłeś,jest go we mnie tyle,co w nosorożcu delikatności.
Nie dla mnie świece,gwiazdy,spacery o północy,wiersze itp.
Bardzo realnie stoję na nogach,wierzę w to co widzę,w co mogę dotknąć.
Nie ufam wszystkim,do wielu osób mam dystans,dla innych jestem wredno-złośliwa,od wielu trzymam się z daleka.Ale jest kilka osób,które wiele znaczą w moim życiu.
I to są też chyba te moje maski,które przybieram.
Kłopot w tym,że nie umiem z siebie wydobyć tego,co tak naprawdę chcę.Wciąż mam niedosyt,wyszukuję sobie coś-cele,żeby nie siedzieć bezczynnie,bo głupieję.Jednak gdy to coś się skończy,wiem,że to nie było to.
I szukam dalej.
Nie mam żadnego hobby,konika,który by mi zajął czas.Nie mam nic co tak naprawdę lubiłabym robić.
Jestem tylko matką,która pracuje.Ostatnio nawet zauważyłam,że nie umiem zaszczepić jakiejś pasji w dziecku,bo ja sama jestem nudna,bezbarwna.
Na dziś tyle,bo mam niemoc umysłową i fizyczną

"Bo sama jestem nudna bezbarwna"-ręce mi opadają,Ania jak to przeczytała spytała mnie czemu Ona się tak kopie-pytam i ja,dlaczego????.Nudna,bezbarwna,-przepraszam o kim Ty dziewczyno piszesz,na pewno nie o sobie!!!!Podejdź do framugi drzwi i walnij się głową w nią-przeszło???.Boli,jak tak to dobrze ma boleć.Ta "praca" którą Ty wykonałaś nie jednego by położyła na łopatki,i powiem szczerze zazdroszczę Ci tej siły,wiem że dalej pod górkę,jednak ta górka to już nie to co np 2 lata temu-szczytu nie było nawet widać,dziś już tak.Nie "kop" się,umiej przyjmować prawdę a prawda jet dla nas taka/dla mnie i dla Ani/ że masz w sobie charyzmę siły,choć wydaje Ci się że nieraz ją tracisz,to tylko tak Ci się wydaje.Nie bądź taka skromna-powiem tylko tyle,codziennie stań przed lustrem i popatrz na siebie-"jestem silna,atrakcyjna i kocham siebie".Spróbuj na początku będzie wydawało Ci się to śmieszne-jednak tylko na początku.
"Dziękuję że dałaś się poznać"

No tak,mam jakieś słabe dni.Chyba powrót do rzeczywistości mnie rozwalił.Kolejne sprawy do załatwienia,które już myślałam,że na jakiś czas mam z głowy.Ktoś mi miał w czymś pomóc,a teraz wiszę na telefonie,bo ten ktoś się urlopuje,a sprawy zaczęły żyć,nie tak jak miało być.
Telefony od koleżanek z pracy-jest gorzej niż przed moim urlopem.
Lustro,z tym mam nadal problem,korzystam tylko wtedy,gdy mam sprawdzić,czy kiecka się dobrze ułożyła,albo doprowadzić włosy do porządku.Czasem jak kładę jakieś smarowidła.Nie umiem na siebie patrzeć,nie udało mi się przemóc ,by mówić do siebie fajne rzeczy.Bo tego nie czuję.Tak po prostu.

Do czwartku,Pa.Czas mnie goni,a lustro,mów do niego-jestem piękna i wartościowa.Jeśli nie pęknie to znaczy że mówisz prawdę,jeśli pęknie to draństwo kłamie /lustro oczywiście/
"Dziękuję że dałaś się poznać"

laku57 napisał:Jeśli nie pęknie to znaczy że mówisz prawdę,jeśli pęknie to draństwo kłamie /lustro oczywiście/

no masz,na to,to ja nie wpadłam
Ale chyba mam obawy,że będzie kłamało i pęknie,a to już przerabiałam
W zeszłym roku minęło 7 lat od ostatnio stłuczonego lustra,i dopiero coś tam się zaczęło układać.
No tak,w takie bzdury wierzę,a w oczywistą oczywistość ,już nie.Sama się chwilami blokuję.
A przecież wiem,że wszystko jest w głowie...

Witam.Jeżeli pozwolisz to się wtrącę w tą dyskusję.Czekałem jak się rozwinie sprawa tego zadania i twoich masek czy mask już sam nie wiem.Nie jesteś sama w takim myśleniu.Jak napisał Laku takich ludzi jest wielu czy tu na forum czy jakim kolwiek innym.O realu już nie wspomnę.Myślę że Laku to już ujął bardzo dobrze mimo że boli że nie chcemy cierpieć to robimy dobrą minę do złej gry.Bo tak trzeba bo nie wypada płakać bo facet to macho i td.Nie nic bardziej błędnego.Jeżeli o mnie chodzi to właśnie też tak żyłem pod płaszczykiem wielu masek bo tak mi było wygodnie a jak nikogo nie było to sam do siebie wylewałem żale i tworzyłem niezliczone scenariusze swojego zachowania w danych sytucjach.Napisałaś że jak Cię postrzegają ludzie to już wiesz i z tą częścią zadania nie będziesz miała problemu.No tak bo to odczytujemy bardzo dobrze z zachowania i słów innych ludzi.Tylko czy mamy na 100% pewność że oni są szczerzy wobec nas?Nie mówię tu naszych bliskich bo przed nimi i tak nie da się grać chociaż kiedyś dobrze mi to wychodziło ale do czasu.I to jaką maskę założymy tak będziemy postrzegani w oczach innych osób.Co do tej drugiej maski wewnątrz siebie to fak gorsza sprawa.Ale widzę że bardzo dobrze to już opisałaś i widzisz jeżeli byłaś szczera z tym co napisałaś to przeczytaj to i masz swoją maskę wewnętrzną gotową.Jakże inną od tej zewnętrznej.I chyba wszyscy tak mamy to jest tak że w pewnym miejscu te maski pasują do siebie.Pokrywają się w części tylko trzeba to umieć znaleźć wychwycić i wtedy utrwalić.Myślę że dopiera ta wspólna maska pokazuje nas takimi jakimi jesteśmy naprawdę.Trochę się rozpisałem i nie usiebie ale aż mnie korciło aby dołożyć swoje trzy grosze.Dobry temat który i mi dał teraz do myślenia.Jaki ja w ogóle jestem,kim jestem?
Pozdrawiam

No i siedzę,przeglądam gazety i jestem w czarnej doopie.
Zdanie-powycinać obrazki-zdjęcia z kolorowych gazet,które odzwierciedlają mnie z tych dwóch stron.I tak naprawdę nic nie widzę,albo mało widzę.Wszędzie uśmiechnięte buzie,przytulające się pary,szczęśliwe rodziny,serduszka ,kwiatuszki ,słoneczka.
Bajka jednym słowem.
Chyba jestem w stanie jakiejś rozsypki,bo mnie te fotki drażnią.I nic z tego nie jestem w stanie wybrać,bo to wszystko nie moje.
Bardzo realnie patrzę na swoje życie,i ono takie nie jest na tych obrazkach.A przejrzałam ze czterdzieści gazet.Już i same gazety i artykuły mnie doprowadzają do osłabienia.
Nie mam pojęcia co wyjdzie z tej pracy.
Kolejna sprawa,jest u nas trzydziestolecie AA w Szczecinie.
Już dawno zaplanowałam,że pójdę,ze będę w miarę możliwości uczestniczyć,cieszyłam się,że pójdę na balety,bo bardzo lubię tańczyć.
Ale nie pójdę.Nie chcę tam być,nie chcę się spotykać z ludźmi z tutejszego AA,nie chcę w ich towarzystwie sie bawić.
Nawet nie chcę widzieć osoby,z którą miałam iść.
Wolę zostać sama z synkiem,pójść z nim na pokaz,który organizuje miasto.
Nawet kilka dni temu miałam wyrzuty sumienia,że chciałam na noc małego wysłać do babci,gdzie on wcale nie chce iść,bo ja chciałam balować.
I chyba to mnie tak bardzo męczyło,stąd moja niechęć.
Ja małemu mogę więcej dać,będąc z nim,niż moi ,,koledzy" z tutejszego AA mnie.Mam niefajne wspomnienia i doświadczenia z kontaktów z tymi ludźmi.Wsparcia i pomocy też nie dostałam,kiedy potrzebowałam.
Są grupki,kliki,które wsparcie niosą między sobą.
Nawet kiedyś od osoby ,która ludziom na początku drogi zawsze oferuje-dzwoń jakbyś potrzebował,usłyszałam-dzwoni i dupę mi zawraca,ja nie jestem Matka Teresa.
Pewnie,że nie wszyscy są tacy sami,jednak na dziś nie mam ochoty sprawdzać
I na dziś wiem,że podjęłam dobrą decyzję,bo jest mi z nią dobrze.
Wybieram czas z młodym. ...
Na mitingu nie byłam z pół roku,ale i mnie tam nie ciągnie.Wolę swoją terapię,wolę grupę i spotkanie z terapeutą.Pewnie się przemogę,i pójdę.Ale nie teraz.

Aga z tym zadaniem to nie mam pojęcia co i jak,  no, ale z tymi obrazkami to fakt, jednak pewnie odpowiednie też są, może więcej czasu potrzebujesz albo na chwilę obecną jest to nie do przeskoczenia. No to milutka osóbka, która tak się zwraca, na jaki kij numer daje, a potem takie odzywki, może sama ze sobą sobie nie radzi, a można inaczej odpowiedzieć, ale to przemyśleć trzeba, nie myśli co druga osoba poczuje, że krzywdę wyrządzić może, ech...co to jest, taka odpowiedzialność, a właściwie jej brak. W sumie dlaczego wyrzuty, czy Tobie nic się od życia nie należy? Zrobiłaś jak za słuszne uważałaś i dobrze się z tym czujesz... Czy na pewno do końca przekonana jesteś o słuszności tej decyzji?

Tak,Monia,jestem przekonana.dziś byłam z małym na pierwszych pokazach,jego radość,mimo,że oglądałam razem z nim cały czas mi opisywał co widzi...
Wolę jednak jego towarzystwo,niż ustawione balety,pokaz mody,kliki przy stolikach,porównania jak to się balowało kiedyś po alko,a jak teraz.
.Balety,na których byliśmy,tam na wyjeździe .były wspaniałe,szybka decyzja,każdy jak stał ,tak poszedł.Spontan na całego,że nawet dziecko dało się wciągnąć.
Znów sobie muszę poprzestawiać ,czego chcę.Bo jednak już nie mam ochoty na to,na co miałam jeszcze miesiąc temu.
Wolę zaszyć się w domu,spędzać czas z małym,i dobrze się z tym czuję.
Towarzysko mogę się spotykać tylko z koleżanką z niedaleka,lub z kilkoma osobami,które poznałam na innym fm.
Nie umiem rozmawiać z tutejszymi aowcami,kontakt utrzymuję tylko z jedną osobą,ale i to zamierzam zakończyć.Jednak mi nie służy.
Nie lubię swojego mieszkania,bo nie jest moje.
Jedno z moich marzeń,mieć własny kącik,taki mój,gdzie nikt mi n ie powie-kończy się umowa,kończymy współpracę...
Jakoś tak nie mogę dojść do siebie po przyjeździe.

A skądże Agnieszko u Ciebie taki dołek.Czy perspektywa powrotu do codzienności,czy do pracy,wakacje już tylko z 2 tygodnie i Filip do szkoły,wiem książki,długopisy,tornister, i cała reszta-a podobno szkoła jest za darmo .Nie oddalaj jednak się od ludzi,nie uciekaj,nie oczekuj od innych że Cię zrozumieją jednak-"swą prawdę głoś spokojnie i jasno,słuchając też tego co mają do powiedzenia inni,nawet głupcy i ignoranci,oni też mają swą opowieść"-pewnie wiesz to fragment "Desideraty".Ja wierzę że kiedyś będziesz miała te swoje cztery kąty,wierzę tak samo jak wierzyłem że dasz rady,że Filip będzie z Tobą,i wiem że wreszcie nikt już nie będzie Ci mógł powiedzieć "przepraszam koniec umowy najmu,lub opłaty zwiększone".Ja wierzę i myśl co chcesz,śledziłem każdy Twój wpis,każdą Twoją złość,i choć się nieraz nie odzywałem,i nieraz paluchy świerzbiły by coś Ci stuknąć w klawiaturę-mówiłem jednak nie,brałem oddech i milczałem.Wiem jak nieraz reagowałaś złością na wpisy,choć później dochodziło to do Ciebie że nie pisałem by Ci dokuczyć,-mało kto właściwie mnie potrafił zmobilizować do kibicowania jak nie Ty.Ale miałem nosa,wiedziałem że będziesz walczyć,i krok po kroku wygrywałaś,i wierzę że nadal będziesz wygrywać.Wiemy o tym i ja i Ania.Nie uciekaj od ludzi-prosimy.Pozdrawiamy.
"Dziękuję że dałaś się poznać".

Bo ja wiem,czy to dołek? Taka proza codzienności.
Ale fakt,że po powrocie ciężko było mi było wejść w rytm.
Zygmuncie,to nie tak,że uciekam od ludzi.
Unikam tych ,przy których źle się czuję.Których obecność,zachowania wpływają na mój spokój.
Dlatego też zmieniłam zdanie,co do mojego życia osobistego.Bo dałam palec,a ktoś łapie całą rękę.A ja nie mam ochoty ,ani się tłumaczyć,czemu palec,ani wyrywać ręki.
Znów ktoś miał jakieś oczekiwania,nie biorąc pod uwagę mojego ograniczonego czasu.
Myślałam,że tak chcę,ale i z tym mi niewygodnie.
I naprawdę,dobrze mi z samą sobą.
Poza tym znów wróciły moje obawy,zresztą uzasadnione z proszeniem o pomoc.Bo niestety,tu na miejscu,mimo wielkich deklaracji-wal jak w dym,okazuje się,że nie ma nic za darmo.
A osoba,która stwierdziła,że nie jest Matką Teresą,to ktoś ogólnie szanowany,poważany,WIELKI,bo walczy z kilkoma uzależnieniami i ma 6 lat trzeźwienia.
Ja mam inne zdanie o tej osobie,siedzę i tylko obserwuję.
Ale też chyba powoli dojrzewam,żeby pójść na miting,ale nie z potrzeby,ale z ciekawości,czy coś się zmieniło.Głupie podejście ,wiem,ale tak jest.